TERUG NAAR NEDERLAND

 

Sinds kort woon ik weer in Amsterdam,

de stad, waar ik ook ooit ter wereld kwam.

Het verschil met Frankrijk is maar klein

omdat hier ook veel Fransen zijn.

De buurt waar ik hier nu dagelijks ben

noemt men wel het Quartier Latin.

Hier is de kans maar erg klein,

dat er Nederlands sprekende mensen zijn.

Er is hier zelfs een École Primaire.

in deze buurt is dat ordinaire.

Ik was hier wel weer snel gewend,

omdat iedereen hier "Frans" wel kent.

 

F.B.

AMSTERDAM 50er JAREN

 

Als kind groeide ik op in het centrum van Amsterdam. Mijn vader had een kantoorboekhandel in de Oude Leliestraat, op de hoek van de Herengracht. Dat laatste werd er wel altijd bij vermeld, want Herengracht klonk toch wel wat sjieker dan Oude Leliestraat, vooral wanneer het verward zou worden met de Nieuwe Leliestraat die zich in de Jordaan bevond. Tegenwoordig zou dat in verband met de verjupping van de Jordaan wel even anders liggen.

Het klinkt misschien leuk, om in het centrum van de stad op te groeien, maar niets was minder waar. Ik zat op de "Jonge Herenschool" op de Keizersgracht. Het was een school van de broeders, die ook nog een "Gewone" lagere school op de Prinsengracht hadden en waar mijn beide broers op gezeten hadden. Verder was er nog een wat wij toen de "Schoffiesschool" noemden op de Haarlemmerhouttuinen. Mijn school was wel dichtbij, maar de kinderen bij mij in de klas woonden verspreid over de hele stad, en er waren maar weinig kinderen van mijn leeftijd in de buurt.

De meeste panden op de grachten waren bezet door kantoren, confectie, en hoeden ateliers.

Gek genoeg, waren de kinderen die wel in de buurt woonden bijna allemaal meisjes. Op zich, had ik daar niet zo veel moeite mee, want eigenlijk kon ik het beste met meisjes opschieten, en dat is nog steeds het geval.

Ik kwam wel eens bij die meisjes over de vloer en wat ik me achteraf realiseer, is, dat ze bijna allemaal geen vader hadden en sommigen wel weer twee moeders. Merkwaardig, als ik daar nu op terug kijk. Het waren de 50er jaren, dus niet zo lang na de oorlog. Misschien, dat dat er iets mee te maken had.

Ik ben altijd een beetje eenzaam jongetje geweest. Aan de ene kant verlangde ik heel erg naar gezelschap. Aan de andere kant trok ik me graag terug. Ook daarin ben ik niet veel veranderd.

Zo kon ik urenlang doorbrengen op het dak van mijn ouderlijk huis. Van daaruit kon ik een groot deel van de oude binnenstad overzien. Ik moest er halsbrekende toeren voor uithalen om daar te komen, maar het gaf me altijd veel voldoening. Vooral het idee, dat ik mij bekende mensen op straat zag lopen die mij op hun beurt weer niet konden zien, deed me veel plezier. In dit geval betrof het een winkeljuffrouw die bij mijn vader in de winkel werkte en op de brug aan kwam lopen. Een simpel genoegen, maar in die tijd, was een kinderhand nog gauw gevuld.

De foto heb ik met mijn allereerste camera gemaakt, die ik nog altijd bewaard heb.