MOBIEL

Je moet tegenwoordig erg voorzichtig zijn met wat je opschrijft. Wat is het dan heerlijk om een ongenuanceerd verhaal aangereikt te krijgen dat je ongecensureerd kunt opschrijven.

In lijn 3 kom ik tegenover een ouder Surinaams stel te zitten. De vrouw herkent in mij een luisterend oor en kijkt ter inleiding misprijzend om zich heen, waar een aantal jonge meiden druk met hun mobiel zijn.

Moet je nou toch kijken, waar zijn ze nou allemaal mee bezig? Ze hebben alleen nog maar oog voor dat ding.

Mijn kleinkinderen komen niet meer bij me. Ze liepen de hele tijd te bellen en op allerlei knopjes op hun telefoon te drukken. Op een gegeven moment heb ik een bak bij de deur gezet, waar ze hun telefoon in moesten doen. Ik zei tegen ze: "Komen jullie nou hier voor ons, of om te bellen." Nou komen ze niet meer.

Mijn dochter zegt er niks van. We gaan daar af en toe wel naar toe, maar als ze dan weer gaan lopen bellen gaan we weg. "Waarom gaan jullie nou al weer weg oma" zeggen ze dan.

Hoe die kinderen trouwens aan al dat geld komen, daar snap ik niks van. Ik heb mijn hele leven hard moeten werken om een beetje goed leven te hebben. Ik had soms wel twee of drie baantjes tegelijk

Had ik mijn zes kinderen net naar school gebracht, dan naar mijn moeder de was op hangen en dan de kinderen van brood voorzien .'s Avonds met mijn man vast de aardappelen schillen voor de volgende dag en dan nog werken hè.

Mijn man is blind aan een oog, en mocht geen auto meer rijden, met veel toeters en bellen hebben we eindelijk zo'n invalide karretje gekregen.  Wordt je omver gereden, door die Marokkaanse rot jochies op scooters En dan al die mensen die hier het land binnen komen. Ze moeten wel allemaal mee eten. Ik vind het  heel zielig hoor, maar ze kunnen ze beter in hun eigen land helpen.

Ze komen hier maar binnen en weten precies waar ze recht op hebben

Bij de Albert Heijn staan ze de hele dag voor de deur om een krantje te verkopen. Dankzij zo'n soort Strijdkreet, gaan ze 's avonds wel met een hand vol geld naar huis. Dat heb ik niet hoor.

Mijn zuster is 95.  Dat mens heeft zich d'r hele leven uit de naad gewerkt als toiletjuffrouw.

Ze zit in een flat van 900 euro, krijgt van haar dochter iedere maand 80 euro om te eten.

Ze had een scheur in haar aorta van 4mm. Nu heeft ze hartvlieskanker en nu helpen ze d'r niet meer Nou neemt ze maar een paracetamolletje

Zo doen wij ouwe mensen dat. Nemen een paracetamolletje en dan gewoon door gaan, tot we er bij neer vallen.

Wat we een moeite hebben moeten doen om een beetje hulp voor haar te krijgen. Toen het eindelijk lukte kreeg ze een Belg. Maar die bleef niet lang, want die moest zo nodig met vakantie. Toen kreeg ze weer een ander en die moest met zwangerschapsverlof. Ze woont in Diemen, toen ze een tijdje weer geen hulp had, heb ik haar daar met haar rolstoel midden in het winkelcentrum gezet en gezegd: "Nou ga je heel hard om hulp roepen", maar dat wilde ze niet.

Je hoeft op niemand te rekenen, niemand helpt je. Ze zeggen dat je van werken niet dood gaat, maar wij wel.

Haar man, die al die tijd maar stil heeft zitten luisteren en af en toe geknikt heeft, mengt zich ook nog even in het gesprek; "Zo is het maar net" Zegt hij.

STANDPUNT

Wanneer je door de knieën gaat

zie je soms meer dan dat je staat.