Het is alweer een paar jaar geleden, dat ik in de week tussen Kerst en Nieuwjaar een Facebook account heb aangemaakt. Het is echt zo’n tijd, waarin je je leven zo'n beetje aan het herschikken bent, En je staat open voor nieuwe contacten en nieuwe ideeën
Via het internet was mij al een paar keer gevraagd om “vrienden” met iemand op Facebook te worden. Ik had me er tot nu toe altijd tegen verzet, maar dit was volgens mij het juiste moment om het toch maar eens te proberen.
Al gauw had ik vijftien vrienden. Niet veel natuurlijk, maar gelukkig hadden mijn vrienden op hun beurt weer wel veel vrienden, zodat ik binnen de kortste keren in een warm bad van vrienden en vrienden van vrienden terecht kwam.
Zoals altijd realiseer je je in zo'n geval pas achteraf wat je al die tijd hebt gemist.
Zo kwam ik bijvoorbeeld te weten, dat iemand na lang zoeken een handig aardappelschilmesje had gevonden, een ander met haar poes naar de dierenarts moest omdat de anaalklieren uitgeknepen moesten worden. Weer een ander kon zich zich niet zo veel van Kerstmis herinneren omdat hij te veel gezopen had.
In zo'n geval wordt je wel weer meteen met het volgende probleem geconfronteerd. Namelijk, wat kan ik op dit niveau nou nog inbrengen. Na lang zoeken vond ik toch een onderwerp dat me al lange tijd bezig houdt en in veel huishoudens tot discussies leidt, namelijk het volgende:
Hangen we de toiletrol nou met het losse eind naar voren of naar achteren.
Volgens mij zou je door het wegstrepen van de voor- en nadelen tot een voor alle partijen bevredigende oplossing moeten kunnen komen, maar ik besloot het probleem wereldomvattend aan te pakken.
Door de bevolkingsaanwas komt er op deze wereld een steeds groter tekort aan ruimte.
De vraag is nu: hoe kunnen we zo min mogelijk ruimte verloren laten gaan. Hoe kunnen wij als individuen ieder op onze eigen bescheiden schaal een bijdrage leveren aan meer ruimte op deze aardbol..
Misschien hebben jullie al door welke kant het opgaat. Juist! De toiletrol.
Door de toiletrol met het losse eind naar achteren op te hangen besparen we ruimte. Nou zul je misschien zeggen: “dat zet toch geen zoden aan de dijk” .
Ik ben het allemaal eens voor jullie uit gaan zoeken. Daar is veel rekenwerk aan te pas gekomen. Die berekeningen zal ik jullie besparen, maar ik kan jullie verzekeren, dat ik niet over één nacht ijs ben gegaan. Zo heb ik bij het bepalen van de door de toiletrol ingenomen ruimte, rekening gehouden met het feit dat de rol, als hij net in gebruik is, aanmerkelijk dikker is dan aan het eind als alleen het kartonnen kokertje over is. Ook heb ik rekening gehouden met de wisselende lengte van het papier dat over hangt. Jullie kennen ongetwijfeld het verschijnsel, dat een rol toiletpapier zich op onverklaarbare manier plotseling helemaal af rolt. Aan de andere kant kan het ook zo zijn, dat er van enige overhang geen sprake is. Door gemiddelden te nemen, heb ik dit allemaal in mijn berekeningen meegenomen.
Om uit te rekenen, hoeveel ruimte we wereldwijd kunnen besparen door de toiletrol met het losse eind naar achteren op te hangen, ben ik eens gaan kijken hoeveel toiletten er op de wereld zijn.
Het spreekt vanzelf, dat ik daarbij rekening heb gehouden met het feit, dat sommige mensen helemaal geen toilet hebben en ook geen wc-rol, maar dat anderen daarentegen twee of misschien wel meer toiletten hebben.
Na maanden research en “Googelen” ben ik tot de conclusie gekomen, dat door het afhangende gedeelte van de toiletrol naar achteren te hangen wereldwijd een ruimte bespaard zou worden waarop je een middelgrote stad zou kunnen bouwen.
Toen ik mijn bevindingen op Facebook wilde plaatsen, realiseerde ik me ineens dat het allemaal veel te lang geworden was en dat mensen over het algemeen afhaken als ze meer dan drie regels moeten lezen. Ik ben trouwens bang, dat dit verhaal op deze plaats ook door niemand gelezen wordt.
Jammer, op deze manier zullen veel goede ideeën, die de grondslag zouden kunnen zijn voor een leefbare wereld nooit in praktijk worden gebracht.
DECEMBER
De feestdagen staan weer voor de deur en die zie ik altijd met een
beetje gemengde gevoelens tegemoet. Misschien moet ik eerst even
uitleggen hoe dat zo gekomen is.
Jarenlang heb ik als fotograaf o.a. voor verschillende vrouwen en
meidenbladen gewerkt. Het is al een tijd terug, want het was nog in de tijd dat
ze dames en meisjesbladen heetten. Het kerstnummer van die bladen was het
hoogtepunt van het jaar en daar werd altijd extra aandacht aan besteed en er
werd al heel vroeg met de voorbereidingen begonnen. Zo kon het gebeuren, dat ik
bij 25 graden celsius, terwijl andere mensen nog lekker aan het strand lagen al
een kerstboom stond op te tuigen. In eerste plaats was het lang niet makkelijk
om in dat jaargetijde al aan een beetje behoorlijke kerstboom te komen, en een
andere handicap was, dat het in die tijd heel erg in zwang was om alternatief
bezig te zijn. Op de verschillende redacties werden uitgebreid plannen besproken
om het dat jaar eens helemaal anders te doen. Dat er aan de uitvoerbaarheid van
die plannen vaak praktische bezwaren kleefden werd in de besluitvorming niet of
nauwelijks meegenomen. Die moest ik maar oplossen.
Zo kon het gebeuren dat ik de opdracht kreeg een kerstboom te
maken die in plaats van met ballen en een piek, versierd moest worden met
groenten en fruit. Een origineel idee, dat nauwelijks uitvoerbaar bleek te
zijn. Een winterwortel als piek wil nog wel lukken, maar probeer maar eens een
peer aan een dennentak te hangen. De boom gaat er door het gewicht meer als een
treurwilg dan als een kerstboom uit zien. De enige oplossing in dit geval was
om de verschillende groente en fruitsoorten aan de achterkant uit te hollen om
ze lichter te maken en ze vervolgens met de voorkant naar de camera op te
hangen. Op die manier zijn we een hele middag bezig geweest om spruitjes,
worteltjes, radijsjes en diverse fruitsoorten uit te hollen. Het spreekt
vanzelf, dat ook het ophangen van dit alles de nodige problemen met zich
meebracht. Als je net een mandarijn goed had hangen, dan draaide die weer met
de uitgeholde kant naar de camera als je er een spruitje naast wilde hangen. In
sommige gevallen waren de diverse versieringen toch nog te zwaar, zodat hier en
daar de takken met vrijwel inzichtbare nylondraden extra ondersteund moesten
worden.
Het voordeel van nylondraad is, dat je het niet of nauwelijks
ziet, maar dat bleek ook al gauw het nadeel te zijn. Zo langzamerhand had zich
in de boom een vrijwel onzichtbaar web van nylondraden gevormd, die bij de
minste aanraking een kettingreactie teweeg bracht die uren werk in één klap
teniet kon doen.
Uren zijn we bezig geweest. Ik had het me tot dan toe niet zo
beseft, maar toen ik er eindelijk aan toe was om de boom te fotograferen, werd
ik spontaan overvallen door een enorm schuldgevoel ten aanzien van de
lezeressen die dit thuis ook wel eens wilden proberen. Om het in goed Nederlands
te zeggen: "Don't try this ad home."
Jullie zullen wel begrijpen, dat als de echte kersttijd was
aangebroken, het wel een beetje moeilijk was om het nodige enthousiasme op te
brengen wanneer de kinderen met kleurig beschilderde eierdozen thuis kwamen,
die een mooi plekje in de boom moesten krijgen.
Als dan ook nog de kat tot boven in de boom klom en met boom en al
op de tafel viel waarop zojuist de kopjes met warme chocolademelk waren
neergezet, die vervolgens op de nog maar kort te voren aangeschafte
vloerbedekking terecht kwamen.
Dan was het soms wel heel moeilijk om geen woorden uit je mond te
laten komen, die niet helemaal in overeenstemming waren met de kerstgedachte.
Helaas, ik zal deze herinneringen de rest van mijn leven met me mee moeten dragen.
P.S. Achteraf realiseer ik me dat dit zich allemaal heeft
afgespeeld toen de digitale fotografie dus ook Photoshop nog niet uitgevonden
was. Anders was het natuurlijk een fluitje van een cent geweest om een boom vol
groenten en fruit te hangen. Blijft natuurlijk de vraag of de lezeressen daar
wat aan gehad zouden hebben. Dit jaar heb ik mijn huis hier in Frankrijk weer eens digitaal versierd. Dat kan je op mijn Frankrijk Blog bekijken.
Amstel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten