Nu de roep
om de terrassen te openen steeds groter wordt, moet ik denken aan de vorige
keer dat ze na lange tijd weer open gingen.
Als we weer eens op een terrasje in Amsterdam gaan
zitten worden we vriendelijk begroet door de serveerster. Hoe het met ons gaat
vraagt ze. We zijn wat verbaasd over deze vraag, omdat we nog nooit eerder op
dat terrasje zijn geweest.
Maar al gauw
valt het kwartje, als ze vervolgens belangstellend naar onze
lichaamstemperatuur vraagt en of we misschien verkouden zijn, en vaak moeten hoesten.
We waren het
even vergeten, maar dan dringt het tot ons door, dat we ons in het corona
tijdperk bevinden. We leven in een
wonderlijke wereld, waarin horeca personeel een medische vragenlijst moet
doornemen voor ze je een kop koffie mogen serveren. Tegelijk heeft het ook wel
iets. Je deelt een stukje intimiteit met iemand waardoor je je meteen thuis
voelt. Terwijl het meisje onze koffie haalt, komt er een uitzonderlijk dikke
vrouw aangesjokt. Buiten een groot formaat handtas heeft ze ook nog twee volle
boodschappentassen en een klein hondje bij zich. Puffend en zuchtend laat ze
zich met haar bagage vallen op een bank waar wel plaats voor vier personen is.
De 1 1/2 meter afstand is daarmee meteen gewaarborgd.
Intussen was
ik wel erg nieuwsgierig geworden hoe de vrouw zal reageren als de bediening het
medisch dossier met haar door wil nemen. Ik spits dan ook mijn oren als het
meisje de bestelling op gaat nemen.
"Dag
mevrouw, Hoe gaat het met U" zegt de serveerster.
"Goed
hoor meissie" zegt de vrouw
"Bent U
misschien verkouden, of heeft U koorts?
"Nee
hoor kind, alleen af en toe een wind" antwoordt de vrouw.
Amsterdam,
het blijft toch een heerlijke stad, met heerlijke mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten