PARKEREN IN AMSTERDAM

Hebben jullie dat ook wel eens, dat je je nog steeds enorm kan opwinden over iets dat jaren geleden gebeurd is. Ik weet niet eens meer waarvoor, maar ik moest toen op de Lindengracht in hartje Jordaan zijn. Midden in de straat is een strook, waar je als er geen markt is van twee kanten kan parkeren. Het was redelijk druk, maar gelukkig vond ik nog een smal plekje, waar ik met moeite mijn oude bestelbus waar ik toen in reed tussen kon wurmen. De bus had geen stuurbekrachtiging en bij het inparkeren had ik alle aandacht van de mensen op het terras recht tegenover mij. Als mensen naar mij kijken als ik onder moeilijke omstandigheden parkeer, word ik altijd een beetje nerveus, maar gelukkig ging alles zonder problemen en kon ik de boodschap doen waar ik voor gekomen was.

Toen ik na een half uurtje terug kwam, bleek iemand zijn auto voor me op de rijweg geparkeerd te hebben, zodat mijn uitrit grotendeels geblokkeerd was. In de veronderstelling, dat iemand even iets moest laden of lossen, bleef ik rustig wachten. In Amsterdam moet je nou eenmaal een beetje geduld hebben. Toen na een minuut of vijf de eigenaar van de auto nog niet was gearriveerd, begon ik toch wel een beetje ongeduldig te worden en drukte ik een paar keer op mijn claxon. Dit had geen enkel effect en ik besloot toen toch maar te proberen uit mijn benarde positie weg te rijden. Intussen was er iemand van het terras opgestaan, die mijn verrichtingen met belangstelling volgde. Terwijl ik in steeds grotere opwinding met een vuurrood hoofd van kwaadheid aan mijn stuur draaide, riep hij me intussen wat nuttige aanwijzingen toe. Zo vroeg hij zich hardop af, waarom ik daar nou toch was gaan staan, dat ik me niet zo druk moest maken omdat dat slecht voor mijn bloeddruk was en hij raadde me aan om de volgende keer een auto met stuurbekrachting te nemen. Stuk voor stuk nuttige opmerkingen, die mij zo langzamerhand tot het kookpunt brachten. Nadat het me onder het toeziend oog van de man en de belangstelling van het volledige terras uiteindelijk gelukt was me uit het benauwde parkeerplekje te bevrijden, wist ik niet hoe snel ik weg moest komen. Toen ik nog even in mijn achteruitkijkspiegel keek, kon ik nog net zien, hoe de man naar zijn vrienden op het terras zwaaide,  in de auto stapte die mijn uitrit al die tijd geblokkeerd had en vervolgens op zijn gemak weg reed.